Wat je zegt dat ben je zelf

Beoordelingsgesprekken

Er is een nieuwe procedure ingevoerd. Oei daar begint het meteen enorm te kriebelen bij mij. De nieuwe procedure is nog ingewikkelder en dwingender dan de vorige en de uitleg van de HR manager was niet zo erg verhelderend. Prominent is de uitleg waren de opleverdata van de stukken en een uitvoerige handleiding waar de beoordelingsformulieren aan moeten voldoen. Ehh….het ging toch vooral over de ontwikkeling van de medewerker?

De optelsom van de individuele scores van de medewerkers moeten verplicht normaal verdeeld zijn zodat er voor elke vestiging 5% in de categorie hopeloos valt en 5% in de categorie excellent. 20% doet het boven verwachting goed en 20% doet het onder de verwachting. De rest, 50% is en categorie die precies aan de verwachtingen voldoet.

Tja wat is normaal…. Ik zie steeds vaker voorbeelden dat onze collectieve opvattingen over “normaal”  eigenlijk absurd zijn. Als ik nou erg tevreden ben over 50% van mijn medewerkers, dan doe ik dus iets verkeerd vraag ik de HR manager. Tja, daar heeft het nieuwe systeem geen rekening mee gehouden en is erg onwaarschijnlijk. zegt hij.
Bovendien worden mijn verwachtingen als manager als meetpunt genomen.

Dit soort methodes om mensen te beoordelen vinden we tegenwoordig normaal. Het is een goedbedoelde poging om menselijke werk verhoudingen te objectiveren en van een rapportcijfer te voorzien.  Het doel hiervan? Als controlefreak en Angelsaksisch bestuurder wil je dat de wereld voorspelbaar is en geen verassingen brengt. Dit is een poging om die lastige, onberekenbare factor met de naam MENS toch controleerbaar te maken in een spreadsheet. De angst regeert.

Het werd na mijn aanvankelijke irritatie (wat zegt dat over mij?) een interessante oefening in waarnemen en loslaten. We denken niet allemaal hetzelfde en dat is prima.

Maar wat zou ik  de uitvinders en toepassers van dit soort beoordelingssystematieken graag overbrengen dat het het systeem meer zegt over de beoordelaar dan over de beoordeelde.

Wat je zegt ben je zelf zeiden we vroeger als kinderen tegen elkaar. Ik ga steeds beter inzien dat het een waarheid is als een koe.